هر چه مي كشم دست هاي عقربه ها را ،

         دامن ساعت را گرفته اند ؛

       ول نمي كنند.

سينه ي ساعت خود را هم اگر چاك كنم ،

       ثانيه ها و دقايق ،

    در دل ِ پر هيجان ساعت تو مي تپند ،

           و دستهاي تو نيست كه ساعت مچي ات را ، بدزدم

نه متوقف مي شود ،

      و ما رها مي شويم از اين دنياي قرباني انتظار

نه از خيرگي چشمان ما مي ترسد و تند مي كند!!
ناچار ،

   چهره ي لحظات من ،

     خط خطي و خراشيده از چنگال هاي خشن اين ساعت مغرور است ،

و من ،

ماديان ِ رامي كه ،

              افسار انتظار به فرداها مي كشانـَدَ م ...

20 شهريور 1389