بخوان ،

   بخوان به صوت خود اي گلوي خدا !

و بيانداز به كار ،

    حنجره اي را كه گرفته ست حنــّــاق

           و قرائت بكن اين ذكر شفا را

  و بريز ،

      مرهمي را ، تو براين گوش ِ كر ِ گوش درازان

و برخيز،

       بتكان دامن خود را و بجنبان ،

                كوه صبري كه بر اين دوش سوار است ،

  بگذار ،

                 بــِـلـــــــَــــــــرزد دنيا ،

          از تو اي حنجره ي هيبت الله

 بفرياد بيا ،

                   و بخوان حرف خدا را ،

           كه دگر بار به هم خورد ،

       حال انسان ،

               از بس كه شنيدست فراوان ،

                       اين همه نشخوارها...

دراز گوشان دنيا را!!!

چه عرعرهاست اي آدم

دراز است گوشهاشان ، آه

ولي كر مانده است عالم

لگد انداخت اين حيوان

و برد او آبرو هر دم

كجايي پس تو اي مهدي

كه شيطان داده اينجا لم

بخوان خود كل ّ ِ قرآن را

كه لال است كل ّ‌ِ اين عالم

( بي حرمتي بي حرمتان دنيا به حرمت خدا تسليت باد )

دراز گوشان دنيا را!!!

چه عرعرهاست در عالم

دراز است گوشهاشان ، آه

و اين ننگ است بر عالم

چه مسخي كرده است دنيا

چه وحشي گشت اين آدم

خدا با او كه صحبت كرد

لگد انداخت اين آدم

(بي حرمتي دراز گوشان عالم به خداي الرّحمان تسليت باد )

هرچه كنكاش مي كند اين ذهن ،

بيشتر در پيچش اين چرخه گم مي شود !

خدا ، تو را به عالم هديه بخشيد؟!!

يا كه عالم پيشكشي ست براي وجود پر جود ِ حضور مقدستان ؟!

امــّا نه ،

انسان براي كدام كار نيك نكرده اي پاداش بگيرد ؟

به كدام لبخند خدا پاسخ داده است ؟!!

كه سزاوار چنين هديه اي باشد !

آري ،

    عالم پيشكش توست...

آنها مرا می بینند ،

   مرا می خوانند ،

      ولی چه می دانند ؟!!

              از سياهکاریهای شبانه ی من !!!

آنها چه می دانند ؟!! ،

         منوّره !! ،

                شبساز است !!

 چه می دانند شمعدان می تواند ،

                 خنجری بر خورشید زند ؛

      شمعدان می تواند شبدان باشد !!!

آنها نمی دانند ،

نمی دانند که قلبم

          صدای گامهای خورشید را نمی شنود.

امّا من جای تمام آنها می دانم ،

                 که تو می دانی ،

                               من و شب یکی هستیم .

بیا خورشید ،

   رنگ بزن صفحه ی گستاخ دلم را ،

      بشکن بی حرمتی شب خویم را ،

بیا ،

   که گونه هایم ،

       سرخی ملامت مادرانه ات را کم دارد .

بیا خورشید ،

    بنشین در دل شب زده ام ،

    چشمه ی نور گاهی از دل شب برمی خیزد ...

می دانی ؟!!

     گاهی تپش ستاره ی کوچکی را احساس می کنم

                می فهمم که در دلم ،

                                فراخوانی ست ...

گاهی سوسو می زند ،

     در قعر تاریکی ها ،

                    همت فراموش شده ی غریبم ...

گاهی ،

     صدا می زند تو را ،

     شمعدانی کوچک ِ احساسم ...

تمام كاغذ هاي كتاب زندگيم  سفيد مانده اند ،

              و جوهر انديشه در سر لخته شده ؛

                                                 پس مي زند .

گاهي لكه اي از چرنديات ذهن ،

                     روي پيراهن سفيد دفتر ،

                          قير مي شود .

واج هاي فكر من ،

              شبيه چهره ي مچاله ام ،

                پير مي شود .

تمام صفحه هاي اين كتاب را ورق زده ست ،

دست و پاي بي قرار ِ باد ‍ِ عمر

فصل آخر كتاب زندگي ست ،

           دارد انگار ،

        كمي ،

                        دير مي شود‌ !!

قلم مي گذارم كنار

   دل دل مي كند اين دل

   مي گويد بنويس

     جوهر ذهن تو دارد انگار ،

  مي زند پس افكار ،

        نكشي بر تن كاغذ ،

   مي كند قير همه صحنه ي چشم ،

       مي زند گند به ذهن ،

                    مي كند قير افكار

حلقه شد دست به انگشت مداد

       تا كه از اين انگشت

  بتراود صد هزار و اندي

    گل ابيات هنر

شعر را شرّ و ورش مي سازم

  و به ابيات چرند آويزم

    تا كه يك غنچه اراجيف

     شكفد در دل كاغذ

تا كه اين رشته ي هذيان

      نشود آش قلمكار

                    و همه ذهن من آشوب

كه چرا ،

   نكنم من بلغور،

      شعر شيريني از اين دست نوشت

     مغز هم بي آنكه كند تــُرش

          واج واجش بكند هضم

آري ،

اين همه پا زدم و دست

   تا بگويم يك چيز :

هر چه بايد باشد ،

  جاي بودن خواهد ،

  گرچه اين وقت طلاست ؛

جاي هر بودن اين بايد را

                 خالي اش بايد كرد .

تو ،

  وصله اي نداري كه بر دامنت بدوزي ،

   و من

       دامن پرچين ِ سه طبقه ام را روي زمين مي كشانم !

مي ترسم

       كه دنباله هاي دامنم را ،

                  شكاف گور چنگ زند.

تو سبك تري ،

         آنقدر توي دل تو چيزي نيست ؛

      كه هوا كنار تو سنگيني مي كند،

                و تو را روي دست مي برد.

تو چيني به دامن نداري

          و نسيم زير بالهاي تو

           اوج مي گيرد.

چين هاي دامنم را مي چينم ،

         شايد بالهايم جوانه بزند ...

نمی ارزد به یک ارزن خیالش

ندارد ارزش این داد و قالش

کر و کور و کچل ، یک جو ولی عقل

ندارد آرزو کوپال و یالش

هوای باغ وحش وحشی ما

فقط دارد همین میمون و آلش

وگرنه دل هوای چی بگیرد

برای بلبلان گنگ و لالش؟!!

سواری ها دهد این آدم اسب

خریت ها که خر گرید به حالش

نمی ماسد به ما اصلاً قرانی

نمی گیرم قرانی در قبالش

به دنبال نه پول و  مول دنیام

نه کولی می دهم بهر ریالش

تمام حال و مال و یال  و  کوپال

سند ششدانگ باشد پشت قوالش
 

چه مشت کرده ای این دل رنجور را ،

      برای این دل قرنطینه ات ،

  کمی هواخوری بد نیست !!

هود ِ دنیا خراب ؟؟؟!! ،

هواکشش هم که چرک گرفته ؟!! ،

بوی غلیظ ِ مردار نیز می دهد ؟!!

        ، به به ،

              چه گلستانی ست ُ هواییست بس خوردنی !!!

امّا از هوای دمدار دستان تو که بهتر است ،

    چرا ؟

      شاید عوض کند ،

عطر دل تو ، هوای گرفته ی این فاضلاب را

دلت را ول کن ،

     بگذار بوی شیرین احساس تو ،

                مشام این لجنزار را پر کند .

آآآآآی ... ،

      صبر کن ...

             یادم رفت ،

 مراقب باش هوایی نشوی !! ،

        می دانی که ؟!!! ،

      هوای اینجا بوی مردار می دهد !!!

هر چه مي كشم دست هاي عقربه ها را ،

         دامن ساعت را گرفته اند ؛

       ول نمي كنند.

سينه ي ساعت خود را هم اگر چاك كنم ،

       ثانيه ها و دقايق ،

    در دل ِ پر هيجان ساعت تو مي تپند ،

           و دستهاي تو نيست كه ساعت مچي ات را ، بدزدم

نه متوقف مي شود ،

      و ما رها مي شويم از اين دنياي قرباني انتظار

نه از خيرگي چشمان ما مي ترسد و تند مي كند!!
ناچار ،

   چهره ي لحظات من ،

     خط خطي و خراشيده از چنگال هاي خشن اين ساعت مغرور است ،

و من ،

ماديان ِ رامي كه ،

              افسار انتظار به فرداها مي كشانـَدَ م ...