الا ايراني شنگول و خوشحال

خبردارم برايت تا كني حال

مبارك باشه اخراج ِ مبارك

شنيدم كه گرفته حال ِ اِ س ه ا ل !!!

              وصول مبارك به درك ، مبارك

***************************

سلام ايراني آزاد و هوشيار

شنيدي مصر شد از خواب بيدار

دوباره بهمن ِ پيروز سر زد

خدا خنديد و ايران گشت تكرار

              تكرارِ فرار جبار مبارك ، مبارك

***************************

دوباره درد زايش داشت بهمن

از آن روزي كه تخمش كاشت بهمن

عجب نوزاد زيبائيست اين مصر

عجب زيبا قدم برداشت بهمن

***************************

عجب بازار گرمي دارد اسلام

چه سربازان ِ مردي سازد اسلام

پر از ايران و مصر و تونسش باد

ميايد مهدي و ميماند اسلام

           جلوه گري اسلام مبارك باد

*************************

هر چه مي كشم دست هاي عقربه ها را ،

         دامن ساعت را گرفته اند ؛

       ول نمي كنند.

سينه ي ساعت خود را هم اگر چاك كنم ،

       ثانيه ها و دقايق ،

    در دل ِ پر هيجان ساعت تو مي تپند ،

           و دستهاي تو نيست كه ساعت مچي ات را ، بدزدم

نه متوقف مي شود ،

      و ما رها مي شويم از اين دنياي قرباني انتظار

نه از خيرگي چشمان ما مي ترسد و تند مي كند!!
ناچار ،

   چهره ي لحظات من ،

     خط خطي و خراشيده از چنگال هاي خشن اين ساعت مغرور است ،

و من ،

ماديان ِ رامي كه ،

              افسار انتظار به فرداها مي كشانـَدَ م ...

20 شهريور 1389

خدايا ،

     نهادم را قلم زدي ،

  گزاره اش را به من سپردي ...

    من در من گم شدم ،

        گزاره ام جا افتاد

   فاعل بي فعل ،

       نمي تواند جمله اي بسازد

   لال است ،

فاعلم را فاااعــــِــل گردان،

    اي فاعل‌ ِ فعل انگيز،

بگذار،

         حرفي براي گفتن داشته باشم...

1389/7/17

شاعر شعر تو باشم اي كاش

         تا به تصوير كشم

                    چهره ي احساست

دست بردار از اين توداري

        و برون آر سر از لاك دلت

    و بگو دل داري

           تا بريزد به دلم حرف ِ دلت

                     تا بگويم آري

آآآآي فرهاد ،

تيشه ات بد مي زند بر ريشه هايم ؛‌

ريشه ي من زير آن سنگ است كه مي كوبيش!!

تيشه ات بردار و بگذر ؛

آآآآآآآآآآآآآآآي فرهاااااااااااااد ،

بگذااار ،

ريشه هايم باشـــــــــــد ،

تيشه ات مال خودت ،

ريشه ام مال ِ خودم ...

زير چشمانم هست ،

              قله هاي اِوِرِست

قلــّــه قلــّــه مي روم بالاتر

               و دگر پيدا نيست ،

            نقطه هاي اِوِرِست ! ،

                        چه رسد منجمداني مدفون ،

                    در خيال ِ اِو‍ِرِست !!

من دوپايم ، آري

           امــّــا ،

        اقتضاي اين راه ،

         پا نيست ،

             يك تفكر كافيست :

        
   " من پرندم ،

            آري ... "

تاريخ شعر : 1389/10/15