می شود گم کرد آنچه را زیبا نیست

می شود آسوده

       دل داد

       به نسیمکی که در گوش تو آرا م صدا می سازد .

می شود آسمان را فهمید ، آبی بود

می شود

      بر گلستان وجود بارید ،

  ابری بود .

   مرا می خوانند ،

      ولی چه می دانند ؟!!

              از سیاهکاریهای شبانه ی من !!!

آنها چه می دانند ؟!! ،

         منوّره !! ،

                شبساز است ؟!!

 چه می دانند شمعدان می تواند ،

                 خنجری بر خورشید زند ؛

      شمعدان می تواند شبدان باشد !!!

آنها نمی دانند ،

نمی دانند که قلبم

          صدای گامهای خورشید را نمی شنود.

امّا من جای تمام آنها می دانم ،

                 که تو می دانی ،

                               من و شب یکی هستیم .

بیا خورشید ،

   رنگ بزن صفحه ی گستاخ دلم را ،

      بشکن بی حرمتی شب خویم را ،

بیا ،

   که گونه هایم ،

       سرخی ملامت مادرانه ات را کم دارد .

بیا خورشید ،

    بنشین در دل شب زده ام ،

    چشمه ی نور گاهی از دل شب برمی خیزد ...

می دانی ؟!!

     گاهی تپش ستاره ی کوچکی را احساس می کنم

                می فهمم که در دلم ،

                                فراخوانی ست ...

گاهی سوسو می زند ،

     در قعر تاریکی ها ،

                    همت فراموش شده ی غریبم ...

گاهی ،

     صدا می زند تو را ،

     شمعدانی کوچک ِ احساسم ...